miasto, w którym się nie nudzisz…
Historia
W pierwszych wzmiankach historycznych Korfantów występuje jako osada o nazwie Hurthland. W 1347 roku książę Bolko Niemodliński nazywał tę miejscowość Fredeland, co oznaczało „spokojny kraj”. Nazwa ta przetrwała do 1945 r., choć na przestrzeni wieków ulegała różnym zmianom: Ferlondt, Friedland, Fyrląd, Fryląd. Obecna nazwa Korfantow nadana została miastu bez historycznego uzasadnienia po II wojnie światowej na cześć Wojciecha Korfantego, działacza śląskiego.
Tereny obecnego Korfantowa mają długą historię wywodzącą się jeszcze z czasów prehistorycznych i starożytnych, ale udokumentowane dzieje miasteczka sięgają ponad 600 lat wstecz. Miejscowość ta nigdy nie była obwarowana, a w średniowieczu przeważała tu ludność polska, o czym świadczą polskie nazwiska i uprawiane przeważnie w języku polskim praktyki religijne. Korfantów kilkakrotnie zmieniał swoją przynależność polityczną i status. Prawa miejskie uzyskał prawdopodobnie w 2 połowie XIV. Po przyłączeniu do Prus stracił je na pewien okres i był osada targową. Status miasta odzyskał w 1867 roku, ale po II wojnie światowej utracił go ponownie. W 1993 roku Korfantów po raz trzeci w swojej historii został miastem.
Do 1313 r. miejscowość należała do piastowskiego księstwa opolskiego i wraz z nim od 1327 podlegała czeskiemu zwierzchnictwu, a od 1527 r. – monarchii habsburskiej. W roku 1742 Korfantów został przyłączony do Prus. Przez wiele lat wraz z okolicznymi wioskami stanowił własność prywatną. W XV wieku pozostawał w rękach hrabiów Beroschinsky, później stał się znowu miastem książęcym. Od lat trzydziestych XVI w. panem tutejszego zamku był Gotsche Schaf, a w 1594 roku Korfantów sprzedany został Fryderykowi Denewitz za sumę 2 tys. talarów. Później miasto było własnością szlacheckich rodów Mettich, Buchta i Nowagk.
W 1681 r. podczas epidemii dżumy zmarł Henryk Wacław Nowagk. Rok później wdowa po nim wyszła ponownie za mąż i w ten sposób majątek wraz miastem przejęła bawarska rodzina Burghausów, panująca tu do 1885 r. Ostatnimi właścicielami dóbr korfantowskich była rodzina Pucklerów, którzy zarządzali majątkiem do 1945 r.
Na przestrzeni ponad 600 lat Korfantów wielokrotnie nawiedzały groźne epidemie. Jedna z najstraszliwszych wybuchła w 1560 roku. Stare źródła podają, że wymarła wówczas większość mieszkańców. Ocaleć miało tylko 12 mieszczan i dwie córki właścicieli. Mieszkańców dziesiątkowały też zarazy: dżumy w 1681 roku i cholery w 1885 r.
Pięciokrotnie miasteczko zostało zniszczone przez pożary. Korfantowa nie omijały także wojny. Kronika parafialna mówi o „szczególnie ciężkich stratach Starej Jamki, Niesiebędowic i Korfantowa” w okresie wojny trzydziestoletniej. W 1807 roku w mieście zjawili się żołnierze napoleońscy, a w 1812 byli tu Tatarzy i Kozacy. Warto wspomnieć, że w 1741 roku w Korfantowie gościł król Fryderyk II wraz z wojskami pruskimi. Groźne pożary wybuchały kolejno w latach 1675, 1792, 1807, 1812 i 1848. Jeden z pożarów został zaprószony przez stacjonujących w Korfantowie bawarskich żołnierzy służących w armii napoleońskiej. Było to w 1807 roku. Spłonęło wówczas aż 56 drewnianych zabudowań w rynku oraz owczarnia należąca do majątku.
Tragiczny rozdział historii Korfantowa i okolic to rok 1945. Miasto zostało kilkakrotnie zbombardowane prze radzieckie samoloty, gdyż wojska niemieckie stworzyły tu mocny punkt oporu. Zginęło 170 żołnierzy radzieckich, do niewoli dostało się 135 żołnierzy i oficerów niemieckich. Dużo ofiar było też wśród ludności cywilnej. Wówczas Korfantów opuściła prawie cała zamieszkująca go dotąd ludność niemiecka.
Liczba mieszkańców: 1871
Źródło: http://www.korfantow.pl/
